Ergens in maart van dit jaar had onze Swa een advance copy gekregen van de eerste CD van Eli 'Paperboy' Reed en hij was na een eerste beluistering onmiddellijk aan de alarmbel gaan hangen. Opgelet collega’s, ik heb hier iets van iemand om van dichtbij te volgen. Een soulinnovatie van formaat luidde zijn commentaar. Een gunstige recensie van deze eersteling was blijkbaar onvoldoende om de Belgische blues en rootsscene wakker te schudden. Want op dit concert waren wij als Rootsville samen met Keys and Chords en Stage de enige belangstellende pers.

Vanwege het bar slechte weer en de daarmee gepaard gaande stilstaande file op de ring, waren wij genoodzaakt onze speciale interventiewagen langs de duistere smokkelwegen te leiden die de vele dorpen van Vlaams-Brabant en Oost-Vlaanderen aan mekaar rijgen. Omdat ik deze nog ken uit lang vervlogen tijden en ze weinig veranderingen ondergingen in de loop der jaren, stonden we toch nog binnen redelijke tijd voor de poorten van Gent. Als we klokten bij aankomst in de Charlatan, bleken we zelfs nog te vroeg te zijn. De stoelen stonden nog op de tafels. De Nederlandse distributeur van Reed’s CD had een kwartiertje van ’s man’s tijd voor Rootsville kunnen reserveren voor een interviewtje. Meer een meet and greet.

Dat was voorzien om kwart voor acht en we hadden nu kwart voor zeven. Wachten dus. Dat werd niet anders wanneer Eli Reed er te zevenen aankwam. Hij kon ons niet eerder te woord staan, want hij staat erop de soundcheck van de voltallige band bij te wonen naast de sound engineer en aanwijzigingen te geven waar nodig. Een perfectionist dus. Maar daar gaan wij niet over morren, want dat kan alleen de resultaten ten goede komen. Na de soundcheck werd de zaal afgesloten en konden we in het café ons interviewtje met Eli afronden. Oorspronkelijk stond op de website van Charlatan negen uur als aanvangsuur vermeld. Groot was onze verbazing toen er een affiesje werd opgehangen met elf uur als aanvangstijd. Nog drie uur wachten, en dat zonder mijn lievelingspilsje in huis. Onrustwekkend was het schrijnende gebrek aan belangstelling. Had men de juiste locatie gekozen voor een enig concert in België, vroegen we ons af. Ondertussen waren de deuren van het zaaltje open. Om negen uur was er de spreekwoordelijke drie man en een paardekop aanwezig, na aftrek van het personeel. De local DJ kon ons enigszins opmonteren met zijn buitengewone mix van acid-jazz-hiphop-reggae-rock-remixes-sixties soul-hardfunk.

Eli en zijn band kwamen regelmatig vanuit hun tijdelijke kwartieren kijken of er al wat volk was komen opdagen. De spanning en nervositeit steeg met de minuut bij de mannen. Eén concert in een land tijdens een tournée betekent erop of eronder. Je mag dan nog zo goed geweest zijn, als er geen getuigen waren kan je het schudden en moet je wachten op een volgende opportuniteit. We voelden met hem mee.

Maar tegen dat de klok van elven geslagen was zat de keet zowaar stampvol. Hoofdzakelijk jonge jazzheads en hip-hop freaks en drum-and-beat dansers. Wat zou deze live-fusie geven als resultaat. Hier zou entertainers-vakmanschap aan te pas komen om de belangstelling gaande te houden.

Pil om elf trad de band aan met een high voltage instrumentale intro. Compleet alles geven van het allereerste begin, bleek het moto. Met de ophitsende aankondigingen vanwege saxofonist ‘Robocop Scientist’ Jaffe. De eerder kleine Eli Reed komt het podium opgevlogen en het accountant-typetje van een paar uur geleden is veranderd in een machtig gedreven soulzanger, die al meteen het jonge danslustige volkje in zijn ban heeft. Een metamorfose zoals enkel Clark Kent/Superman nog vermag te presteren. “Ooh We Baby” plakt aan de intro en daarna zet hij met “Stake Your Claim”, de opener van de CD in. “Am I Wasting My Time” vraagt hij zich in het volgende nummer af. Beslist niet aan het publiek te oordelen. Met deze trage nummers zit hij helemaal in een Otis Redding huid, en die past hem als gegoten. In snellere nummers als “The Satisfier” is hij als de jongere James Brown, of nog Sam & Dave of Wilson Picket. Hier en daar zit er in het publiek toch iemand die de CD kent want dit nummer werd herhaaldelijk gescandeerd voor hij het speelde. De zwarte ritmesectie, Mike ‘Money’ Montgomery, bassist en Duvel-savoureur en Attis Jerrell Clopton de drummer, die zo weggelopen lijkt uit een of andere avant-gardistische funk-jazzformatie, maken dat het Stax-effect toch nog duidelijk blijft, zelfs met hun hedendaagse aanpak van de soulmuziek.

Ook de blazers lijken zo uit de Stax-school te komen, mocht die al bestaan. Aan de trompet hebben we Glenn Magerman van Antwaarpen. En de twee saxofonisten Ben ‘Robocop Scientist’ Jaffe en Freddy Deboe branden die onovertroffen soulriffs in onze harde schijven, alsof we die reeds zouden vergeten zijn. Telecaster-master aan de lopende meter, Ryan ‘Man Hawk’ Spraker is een gitarist naar mijn hart. Een moderne versie van Steve Cropper. Maar tevens vermag hij er een dimensietje méér in neer te leggen, dan wat de gitarist was toegemeten in de early years of soul. Dat is misschien wat onze True Loves onderscheid van de voorlopers in de zestiger jaren, de gitaar krijgt meer armslag, want ook Eli zelf bedient zich van dit instrument, en met succes.

Een knaller van een soulgig en de Charlatan ging er plat voor. Ik denk dat we Eli ‘Paperboy’ Reed en de True Loves in de zomer 2009 moeten uitnodigen op onze grotere festivalpodia. Wat jullie ?